“รีวิวหนังเดอะ คิงส์ สปีช” เป็นภาพยนตร์เรื่องสารคดีที่ถ่ายทอดเรื่องราวของพระเจ้าแห่งอังกฤษจอร์จที่ 6 ผู้มีปัญหาในการพูด และผู้รับการค้ำจุนด้วยความเข้มแข็งและความหมายเหตุของคำพูด ในบรรดาความกลัว ทุกข้อกำหนดการเป็นพิธีการให้เข้าไปต่อว่าที่สำคัญในอนาคตที่เพียบพร้อมและไม่มีตัวเลือก
ภาพยนตร์บางเรื่องเป็นที่รู้จักในฐานะ “ตัวเปลี่ยนเกม” นี่ไม่ใช่หนึ่งในภาพยนตร์เหล่านั้น มันเป็นเกมที่ไม่เปลี่ยนเกมหรือเปลี่ยนมันกลับอย่างครึกครื้น: ภาพยนตร์ย้อนยุคของอังกฤษที่ตกแต่งอย่างสวยงามแบบดั้งเดิมซึ่งมีอยู่ในโรงภาพยนตร์ใกล้บ้านคุณในระดับที่ตายแล้ว 2D เรื่องราวเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1920 และ 30 เป็นที่อาศัยของชาวอังกฤษผู้ดีที่มีฐานะเหมาะสมในยุคนั้นซึ่งดื่มสุราในตอนกลางวัน ซึ่งนิ้วกลางและนิ้วชี้จะไม่ค่อยปรากฏให้เห็นหากไม่มีบุหรี่ที่สง่างามมาคั่น และใครเป็นคนออกเสียงว่า คำว่า “สัญญา” เป็น “คำสัญญา” (ลองดู)
เขียนบทโดย David Seidler และกำกับโดย Tom Hooper The King’s Speech เป็นละครชีวิตจริงที่สนุกสนานและน่าติดตามมากเกี่ยวกับความโรแมนติกระหว่างคนพูดตะกุกตะกักที่เก็บตัวและนักบำบัดการพูดชาวออสเตรเลีย Lionel Logue: ความสัมพันธ์ที่นายหน้าโดยภรรยาที่มีไหวพริบของจอร์จ ในอวตารก่อนควีน-มัมของเธอเป็นดัชเชสแห่งยอร์ก และจากนั้นเป็นควีนเอลิซาเบธ ตัวละครเหล่านี้แสดงด้วยความเอร็ดอร่อยในการแสดงละครโดย Colin Firth ในบทกษัตริย์ผู้ทุกข์ยาก Geoffrey Rush ในบทโค้ชพูดด้วยแววตาวิบวับ และ Helena Bonham Carter ในบทราชินีที่ต้องเรียนรู้ที่จะชอบ Logue ด้วยการเอาชนะความหัวสูงของเธอเอง ซึ่งเธอไม่เคยสร้างปัญหาเลย เพื่อปลอมตัวเป็นความเขินอาย
นอกจากนี้ ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังเป็นมุมมองใหม่ที่น่าสนใจหากโหลดเล็กน้อยเกี่ยวกับวิกฤตการสละราชสมบัติในปี 1936 เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นการต่อต้าน Pygmalion ที่ชาญฉลาด เช่นเดียวกับเอลิซา ดูลิตเติ้ลของชอว์ กษัตริย์ผู้น่าสงสารในวัยหนุ่มถูกบังคับให้พูดทั้งที่ปากเต็มไปด้วยลูกหิน และเข้าใกล้ชะตากรรมของเอไลซาที่ต้องกลืนลูกแก้วเข้าไป
แต่เมื่อเธอต้องฉลาดขึ้นและพูดจาเหมาะสม จอร์จที่ 6 (เดิมคือดยุกแห่งยอร์ก หรือที่รู้จักกันในชื่อ “เบอร์ตี้” เสมอ) ต้องหันไปทางอื่น: เขาต้องผ่อนคลาย เป็นทางการน้อยลง กำกวมน้อยลง และมีอาการทางคลินิกน้อยลง หดหู่. ภาพยนตร์เรื่องนี้ฉายแสงใหม่อย่างชาญฉลาดเกี่ยวกับการสั่นสะเทือนที่ผิดปกติในหัวใจของราชวงศ์อังกฤษ และแสดงให้เห็นอย่างหน้าด้านๆ ว่าเคยมีช่วงเวลาที่กษัตริย์อังกฤษทดลองจิตวิเคราะห์โดยปลอมเป็นการบำบัดด้วยการพูด
ใบหน้าของเฟิร์ธเป็นภาพแห่งความทุกข์ยากในฉากเปิดเรื่อง ภายใต้หมวกทรงสูงของเขา ราวกับว่ากำลังไปร่วมงานศพของเขาเอง นับเป็นการปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเป็นครั้งแรก โดยจำเป็นต้องพูดผ่านไมโครโฟนต่อฝูงชนจำนวนมากที่นิทรรศการเอ็มไพร์ที่สนามกีฬาเวมบลีย์ และผ่านทางวิทยุถ่ายทอดสดไปยังประเทศต่างๆ การพูดติดอ่างของเขาหมายความว่าเขาแทบจะไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ และประเทศชาติก็ประจบประแจงด้วยความลำบากใจ พ่อที่น่าเกรงขามของเขา ซึ่งรับบทโดยไมเคิล แกมบอนที่มีหนวดเครารุงรังที่สุดในอังกฤษ ทำให้เขาเข้าใจได้ชัดเจนว่านี่คือยุคของสื่อใหม่ ไม่ใช่แค่เรื่องของการดูสง่างามอย่างน่าเกรงขามบนหลังม้าเท่านั้น พระมหากษัตริย์จะต้องสามารถควบคุมไมโครโฟนวิทยุได้ การแสดงต้องไม่ถูกแทนที่ด้วยเดดแอร์
นี่คือที่มาของ Lionel Logue – ชาวออสเตรเลียรั้นที่มีมารยาทแบบโบฮีเมียนและสถานที่โทรมๆ บนถนน Harley เขาเป็นนักแสดงที่ล้มเหลวซึ่งได้รับการอุปถัมภ์ทุกที่ในฐานะอาณานิคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงละครภาษาอังกฤษแบบท๊อฟฟี่ซึ่งเขายังคงหวังว่าจะได้ออดิชั่น เราเห็นเขาพยายามหาบริษัทสมัครเล่นโดยแสดงบท “ฤดูหนาวแห่งความไม่พอใจของเรา” ของ Richard III (ฮูเปอร์และ Seidler อาจคิดที่จะให้ Logue แสดงสุนทรพจน์ “popinjay” โดย Hotspur จาก Henry IV Part One – ตัวละครของเชกสเปียร์มักเล่นเป็นคนพูดติดอ่าง? ชัดเจนเกินไปไหม) ในบทของเขา Seidler สร้างการแลกเปลี่ยนที่เฉียบคมในขณะที่ Logue แล่นผ่านอย่างไม่เกรงกลัว ระเบียบแบบแผนอันโอ่อ่าซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา เยาะเย้ยที่ปรึกษาทางการแพทย์คนก่อนของเขาอย่างร่าเริง: “พวกเขาทั้งหมดงี่เง่า!” “พวกเขาได้รับตำแหน่งอัศวินแล้ว!” เบอร์ตี้กระเด็น “ทำให้เป็นทางการแล้วใช่ไหม” เบอร์ตี้ค่อยๆ เปิดใจกับเพื่อนใหม่เกี่ยวกับวัยเด็กที่ไม่มีความสุขของเขา และไม่ได้สังเกตว่าการพูดของเขาดีขึ้นอย่างไร
วิกฤตเกิดขึ้นเมื่อ Logue เข้าใกล้ผู้ป่วยมากเกินไป และ Rush แสดงให้เห็นว่า “ไข้พรมแดง” ทำให้เขาดีขึ้นได้อย่างไร เขายังส่งผลต่อผู้ต่อต้านลัทธิอาณานิคมบางคนในการเพิกเฉยต่อความทะเยอทะยานของ Mrs Simpson นายหญิงของ Edward ที่เย้ยหยัน ความคิดของ “ราชินีวอลลิสแห่งบัลติมอร์”
ในขณะเดียวกัน การสละราชสมบัติก็หมายถึงความน่าสงสาร เบอร์ตีที่พูดติดอ่างต้องแบกรับภาระหนักที่สุด ขณะที่ “เฮอร์ ฮิตเลอร์” กำลังโหมกระหน่ำพายุแห่งสงคราม ประเทศชาติต้องการกษัตริย์ที่สามารถรวบรวมกองกำลังแห่งความดีด้วยเสียงที่ชัดเจนและสร้างแรงบันดาลใจ Bertie และ Lionel พร้อมทำงานหรือไม่?
นอกจากนักแสดงนำทั้งสามคนแล้ว ยังมีสองเทิร์นที่สนับสนุนอย่างล้นหลาม: กาย เพียร์ซเป็นเอ็ดเวิร์ดที่ยอดเยี่ยม ผู้รังแกที่นุ่มนวลและน่ารังเกียจที่เยาะเย้ยการพูดตะกุกตะกักของเบอร์ตี และหลงเหลืออยู่ในแซนดริงแฮม โหยหาเซ็กส์โฟนกับนางซิมป์สัน สิ่งที่เขาเรียกว่า “สร้างเรื่อง” ความง่วงเหงาหาวนอนของเราเอง”. Gambon มีฉากที่ยอดเยี่ยมสองฉากในฐานะจอร์จที่ 5: ฉากแรกในฐานะพระสังฆราชที่แข็งแกร่ง เห่าสั่งลูกชายนกกระทาของเขา จากนั้น – การลดลงอย่างกะทันหันคือการรัฐประหารแบบเรียบง่าย – ไร้ความสามารถและใกล้จะเป็นโรคสมองเสื่อม พึมพำและปล้นสะดมในฐานะองคมนตรีของเขา ทำให้เขาลงนามในความรับผิดชอบของผู้บริหาร
ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบภาพยนตร์เรื่องนี้: บางคนอาจพบว่ามันค่อนข้างเป็นราชวงศ์มากเกินไป และเข้าใจได้ว่ารู้สึกว่ามันค่อนข้างจะโลดโผนเกินไปอย่างมีไหวพริบเหนือความกระตือรือร้นในตอนแรกของเบอร์ตีและเอลิซาเบธในการเอาใจและเนวิลล์ แชมเบอร์เลน ในเวอร์ชันนี้ แชมเบอร์เลนแทบไม่ได้ปรากฏตัวเลย – ดูเหมือนว่าเราจะส่งต่อโดยตรงจากการลาออกของสแตนลีย์ บอลด์วิน ไปสู่การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของลอร์ดคนแรกของกองทัพเรือ วินสตัน เชอร์ชิลล์ ทิโมธี สปอลที่หัวเราะเยาะเย้ยหยัน เอ็นดูแข็งทื่อ – ให้คำแนะนำและได้รับอนุญาตเสมอ เพื่อควงซิการ์ที่จุดไฟต่อหน้ากษัตริย์ แต่ The King’s Speech พิสูจน์ให้เห็นว่ามีชีวิตที่โลดโผนในละครย้อนยุคของอังกฤษ นั่นคือการแสดงและกำกับด้วยท่วงท่าที่เฉียบขาด มีชีวิตชีวา และเบาบาง การรักษาคำพูดของจอร์จที่หกกำลังจับใจ
ภาพยนตร์นี้ทำให้ผู้ชมได้เห็นข้อกำหนดและปัญหาที่พระเจ้าจอร์จต้องเผชิญ การขับเคลื่อนของเรื่องราวที่สนุกสนานและเข้าใจง่ายทำให้ผู้ชมสามารถรับรู้ถึงความทุกข์ทรมานและทุกข้อกำหนดที่พระเจ้าจอร์จต้องผ่าน การแสดงที่น่าประทับใจของนักแสดงและความรู้สึกที่เป็นจริงทำให้ผู้ชมรู้สึกสัมพันธ์กับตัวละครและร่วมคิดถึงความสำคัญของการพูดอย่างชัดเจนและมั่นคงในสังคมที่พวกเราอยู่ในปัจจุบัน
